Co roku kilkoro chłopców rozpoczyna roczny okres przygotowania do służby ministranckiej. Do tej grupy mogą należeć chłopcy po pierwszej komunii św. Po rocznym przygotowaniu kandydaci na ministrantów zostają włączeni do grona ministrantów. Włączenie do grona ministrantów oraz przyjęcie nowych kandydatów odbywa się co roku w sobotę przed Uroczystością Chrystusa Króla, czyli przed naszym odpustem parafialnym. Ceremonia ma zawsze podniosły charakter, są na niej obecni nie tylko ministranci, lecz także ich koledzy, rodzice i wszyscy uczestniczący we Mszy Św. Podczas wakacji wielu z nas uczestniczy w rekolekcjach dla ministrantów, które są zawsze wspaniałym przeżyciem. Jeśli pragniesz być bliżej Pana Jezusa i służyć do Mszy Św. w naszym parafialnym kościele – skontaktuj się z księdzem Proboszczem.

Historia ministrantów

Konferencja Episkopatu Polski powołała do istnienia Krajowe Duszpasterstwo Ministrantów w 1964 r. Stało się to po ogłoszeniu Konstytucji o Liturgii (3 XII 1963). Biskupi chcieli, aby postanowienia KL były wprowadzane w życie także w zakresie formacji służby liturgicznej.

Pierwszym Krajowym Duszpasterzem Ministrantów był ks. Jan Wurcel, salezjanin z Wrocławia. Następnie w 1967 roku posługę taką podjął Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki - jeden z prekursorów odnowy liturgii w Polsce. Odegrał on szczególną rolę w dziele formacji służby liturgicznej. Przez minione ponad trzydzieści lat swój wkład w prace KDSL wniosło także wielu innych kapłanów.

Znaczenie funkcji liturgicznych

Czynności liturgiczne uwidaczniają Kościół taki, jaki jest on w swojej strukturze, czyli hierarchiczny. Różne zadania zostają tu rozdzielone pomiędzy uczestników Zgromadzenia, a o podziale decyduje przede wszystkim troska o to, aby wspólnota zgromadzona przy ołtarzu, była także w widzialny sposób wspólnotą "kościelną" ukazującą Kościół w jego rozmaitości posług i zadań.

Stojący obok kapłana ministranci zanim wykonają jakąkolwiek czynność, objawiają Kościół, ukazują jego naturę i bogactwo duchowe wszystkim zgromadzonym. Są więc potrzebni przy ołtarzu w swoich różnorodnych funkcjach i stopniach najpierw w celu "teologicznym", jako dopełnienie znaku Zgromadzenia Liturgicznego, a później ze względów "praktycznych", aby wykonać potrzebne czynności. Zewnętrzna oprawa liturgii poczynając od wyglądu kościoła i ołtarza, od szat i naczyń liturgicznych, poprzez gesty i postawy zgromadzonych wiernych, a kończąc na rozmaitości posług, ma duże znaczenie w przeżywaniu samej tajemnicy ukrytej pod osłoną znaków, a szczególnie w odkryciu wspólnotowego i wspólnoto-twórczego charakteru liturgii. Należy więc bardzo dbać o to, aby ten aspekt celebracji liturgii nie został zepchnięty na dalszy plan.

Nie powinno więc w żadnej parafii braknąć sług ołtarza różnego wieku i stanu, którzy z radością podjęliby rozmaite funkcje liturgiczne. Duża liczba ministrantów przy ołtarzu nie jest więc obca duchowi liturgii, przeciwnie, tylko w dużej liczbie, właściwie uporządkowanej, można ukazać różnorodność posług, a przez to pełniej ukazać, że Zgromadzenie Liturgiczne jest podstawowym znakiem Kościoła.